معنی فریفتن و گول زدن

اغوا

فریفتن

اغفال

فریب دادن

گول زدن

فریباندن

گول زدن. [زَ دَ] (مص مرکب) فریب دادن. (مجموعه ٔمترادفات). فریفتن. از راه به در بردن:
زده گولم منجم کذاب
الف ابدال خویش را دریاب.
ظهوری (از مجموعه ٔ مترادفات).

فریفتن. [ف ِ / ف َ ت َ] (مص) پهلوی فرفتن. فریبیدن. فرهیفتن. فریب دادن. گول زدن. گمراه کردن. (فرهنگ فارسی معین). بازی دادن. (یادداشت بخط مؤلف). این کلمه مصدر ماضی است و مضارع و امر آن از فریبیدن اشتقاق می یابد:
همانا دلش دیو بفریفته ست
که بر بستن من چنین شیفته ست.
فردوسی.
تو با تاج و با تخت نشکیفتی
خرد را بدینگونه بفریفتی.
فردوسی.
امیر مسعود عبدوس را فراکرد تا که کدخدایان ایشان را بفریفت. (تاریخ بیهقی). و در نهان حاجبش را طغرل که وی را عزیزتر از فرزندان داشتی بفریفتند. (تاریخ بیهقی).بجای آوردند که ایشان را فریفته اند. (تاریخ بیهقی).
ترا به مهره و حقه فریفتند ایراک
چو حقه بی دل و مغزی، چو مهره بی سر و پا.
خاقانی.
|| فریب خوردن. گول خوردن. (فرهنگ فارسی معین):
خرد را کنی بر دل آموزگار
بکوشی که نفریبی از روزگار.
فردوسی.
پیری عالم نگر و تنگیش
تا نفریبی به جوان رنگیش.
نظامی.
مرا آن به که از شیرین شکیبم
نه طفلم تا به شیرینی فریبم.
نظامی.
نفریبی به آشنایی کس
کس خود تیغ خودشناسی بس.
نظامی.

(مصدر) فریب دادن فریفتن: زده گولم منجم کذاب الف ابدال خویش را دریاب. (ظهوری مجموعه مترادفات)

(مص م.) فریب دادن، گول زدن، (مص ل.) فریب خوردن، گول خوردن. [خوانش: (فِ یا فَ تَ)]

فریب دادن، گول زدن،
(مصدر لازم) [قدیمی] فریب خوردن، گول خوردن: به مدارای هیچ‌کس مفریب / از مراعات هرکسی بشکیب (نظامی۴: ۶۸۰)،

احتیال، احمق، اخدع، تملق، حفاره، خدعه، خطاف، داهن، زحام، غشاش، فارس، لثه، نورس

ingannare

imbrogliare

Schmeicheln [verb]

943